vervolg van het vorige bericht

Hierbij het vervolg op het eerdere bericht van vandaag. Een verslag van wat we de afgelopen dagen zoal gedaan en meegemaakt hebben. Afgelopen dinsdag zijn we dus in konvooi vertrokken naar de Casamance. De te smokkelen auto werd door de smokkelaar overgenomen. Hij voldeed geheel aan het profiel. Spiegelende zonnebril, zei helemaal niets, stickers en kentekenplaten van de auto en weg was ie. Wij kachelde door naar de grens. Daar aangekomen was het weer balpen hier, wat geld daar, paspoort inleveren, paspoort ergens anders weer ophalen enz. met twee uur vertraging toch nog betrekkelijk snel. We zijn door gereden naar het Campement van Baïla. Prachtig gelegen aan een grote rivier met talloze vogels, en koeien die in het water staan. Dit Campement maakt deel uit van een organisatie die in traditionele huizen mogelijkheden tot overnachten hebben gecreëerd. Deze huizen worden gevormd door een aantal kamers rondom een binnenplaats. Op deze binnenplaats zijn dan weer de centrale voorzieningen zoals de keuken gebouwd. Het geheel is overdekt met een dak van palmbladeren. Tussen het dak en de buitenmuren is een ruimte van 30 cm, die er voor zorgt dat er een constante luchtstoom in het huis aanwezig is. Omdat ik zo slecht slaap hebben we inmiddels een systeem ontwikkeld waarbij Jos en Manon in een tweepersoonskamer (geen tweepersoons bed!!!) slapen en ik soms het voorrecht heb om in een eenpersoons kamer te slapen en regelmatig in de Landrover overnacht. s’Middags zijn we naar de plaatselijke medische post gaan kijken. Deze was goed uitgerust en ruim voorzien van alle materialen. We konden er weinig hulp bieden..De avond werd opgeluisterd door zang en dans van de dorpsbevolking. Dezelfde rituelen als eerder op Kairoh Garden. We hebben met een aantal mensen meegedaan . Het was even wennen, maar weer eens wat anders als een polonaise. Na een prima nacht hebben we ontbeten onder de palmbomen. De dag ervoor hadden we Aminette leren kennen. Ze is kleuteronderwijzeres en nodigde ons uit om haar schooltje de bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Het schooltje wordt ondersteund door een Duitse organisatie en het zag er dan ook prima uit. De kinderen zongen een liedje, we deelden wat cadeautjes uit en vertrokken naar de Technische School waar enkele van de studenten stage lopen. Tot mijn grote verbazing bleek men hier berokers voor de imkerij te maken. Heb er meteen een besteld. Onvoorstelbaar hoe men hier met zeer beperkte middelen toch van alles weet te maken. Na de middag zijn we met Antje en Ensa naar Abènè gereden. Antje is de voorzitster van GoforAfrica en zij runt samen met haar Senegalese vriend Ensa een Campement in Abènè. Onderweg zijn we gestopt bij de medische post van Albadar. Zo goed voorzien als de medische post van Baïla, zo slecht voorzien was deze medische post. Er was geen stromend water en geen elektriciteit. Voor de vrouwen die moeten bevallen zijn er 4 aftandse bedden beschikbaar. Als het donker is moet de bevalling bij het licht van een Coleman lamp plaatsvinden. Deze was echter kapot en nu is men op kaarsen aangewezen. Achter in de tuin hangt een zeiltje waarachter de pas bevallen moeder gewassen moet worden. We hebben er flink wat babykleding en verpleegstersuniformen achter gelaten. We hebben ook gevraagd of men een lijst wil maken van materialen die ze tekort komen. Het heeft geen zin om als een soort Sinterklaas van alles achter te laten zonder te weten of men er iets mee kan doen. We zijn hierna doorgereden naar het Campement van Antje en Ensa. Een prachtige plek vlakbij zee en van alle Afrikaanse gemakken voorzien. Het ligt een flink stuk buiten het dorp en is alleen bereikbaar via echte bush wegen. We zijn nog even aan zee gaan kijken en toen terug gereden naar het Campement in Baïla. De avond doorgebracht met allerlei bekende mensen waaronder Aminette en Umar Sane, de directeur van de technische school. De volgende ochtend zijn we vertrokken naar het Conseil Generale in Ziguinchor. De grootste plaats van de Casamance. Hier hadden we een ontmoeting met de hoogste baas op het gebied van de gezondheidszorg in de Casamance. Hij vertelde over de situatie in de Casamance en gaf een goed overzicht van de organisatiestructuur, de geldstroom en de tekorten in de gezondheidszorg. In Senegal wordt Frans gesproken en dat maakt de conversatie toch wat lastiger dan het Engels van Gambia. Met wat geduld, handen en voeten komen we er echter iedere keer weer uit. Met de goede man zijn we vertrokken naar het grootste ziekenhuis van de Casamance. Opnieuw een onderhoud met de directeur. Hij was arts geweest in het leger en droeg nog steeds zijn uniform. Het zal wel met status te maken hebben. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis. Wat een verschil met Nederland. De hygiëne laat veel te wensen over en de patiënten worden door de familie verzorgd en van eten voorzien. Het is dus ontzettend druk en rommelig. Men was er blij met ons aanbod van de couveuse, maar nu moet hij over slechte wegen nog daar naar toe. We zien wel. Ook op de afdeling fysiotherapie en de prothesemakerij hebben we onze ogen uitgekeken. Ondanks alle beperkingen is men gemotiveerd en optimistisch. Na het ziekenhuis een prachtig hotelletje opgezocht aan de rand van de rivier. Ik had het geluk dat de eenpersoonskamer uitzicht op de rivier had. Wat een luxe. Gegeten in een Europees restaurant, wat ook wel weer eens lekker is. De volgende ochtend hebben we het enige psychiatrisch ziekenhuis van Senegal bezocht. Er waren geen patiënten opgenomen omdat men daar het geld niet voor heeft. Een team van 4 verpleegkundigen, een apotheker, een administrateur en een arts zien de patiënten poliklinisch. Sinds oktober 360 patiënten. Het was er een chaos. In een hoek op de grond de patiëntendossiers en medicatie die bij ons 30 jaar geleden gebruikt werd. Ook hier hebben we om een lijst gevraagd. Na nog een krokodillenfarm en wat winkeltjes bezocht te hebben zijn we terug gereden naar het Campement van Baïla. De klink van de achterdeur was namelijk afgebroken en die konden we laten repareren op de technische school. Opnieuw een gezellige avond. De gerepareerde klink werd keurig bezorgd waarna we vroeg onder de klamboe gedoken zijn. De volgende ochtend moesten we namelijk om 7.45 uur in het Campement van Antje zijn. Ze had voor ons een boottocht door de mangrovebossen gepland. We waren op tijd en van andere plekken waren wat leerlingen gekomen om met z’n alle op pad te gaan. Met een gemotoriseerde piroque (oorspronkelijk een uitgeholde boomstam) zijn we de mangrovebossen ingevaren. Erg eenzijdige begroeiing, maar prachtige vogels. De krokodillen hebben we echter niet gezien. Na 18 km zijn we op een eiland aangekomen (Kuba) Dit eiland wordt bewoond door mensen die oorspronkelijk uit Guinee komen. Ze zijn naar dit afgelegen gebied gevlucht en leven hier volkomen geïsoleerd van de buitenwereld. Om met een bootje naar het vaste land te kunnen moeten ze eerst twee uur lopen. Onze gids kwam hier vandaan en het was een van zijn eerste excursies. Hij had zijn zus gevraagd een maaltijd voor ons te bereiden. Het werd een heerlijke mossel/rijst schotel. Er hing een ontzettend relaxte sfeer op het eiland. Geen elektriciteit, geen gemotoriseerd verkeer en wat er in de rest van de wereld gebeurd gaat compleet aan dit eiland voorbij. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn. We hebben deze boeiende dag afgesloten met het verorberen van een speenvarken. De volgende ochtend begonnen met een verfrissende douche. Eerst water uit de put in de emmer en vervolgens afspoelen met een kannetje. Dit alles achter een lage schutting zodat je ondertussen toch nog kunt genieten van de prachtige omgeving. Na het ontbijt zijn we naar een vrouwencoöperatie vertrokken. Ze wilden een atelier opstarten maar het ontbrak hen aan de materialen. We hebben ze wat rollen stof en een naaimachine gebracht. De voorzitster van de coöperatie droeg een gewaad met daarop Vlisco Helmond Holland. Manon heeft er nog enkele tafellakens besteld. Tot nu toe bestond hun werk voornamelijk uit het bedrukken van naturel stoffen. Na de lunch hebben we afscheid van iedereen genomen en zijn terug gereden naar Gambia. Na de rituelen aan de grens zijn we over de bush weg Gambia ingereden. Omdat we nog wat dozen kleding over hadden zijn we enkele keren gestopt om wat af te geven. Verbaasd en overrompeld werden de dozen in ontvangst genomen. Wij blij dat we er anderen blij mee kunnen maken. Tegen de avond waren we weer in Kairoh Garden. We hebben onze oude stek weer opgezocht. We hadden namelijk geregeld dat we voor de helft van de prijs onze spullen op onze kamers achter konden laten. We kwamen weer allerlei oude bekenden tegen en hebben onder het genot van enkele flessen onze ervaringen uitgewisseld. Het is prachtig om alle avonturen te horen. Vandaag gebruiken we om alles weer eens schoon te maken en de site bij te werken. Het is namelijk een ontzettende zooi in de Landrover. Alles zit onder een laag rode stof. Overal, tussen je tanden, onder je nagels enz. stof, stof, stof. Mijn fotocamera lijkt wel 10 jaar oud en Jos heeft de grootste moeite met zijn lenzen.
Morgen vertrekken we met Ed en Tineke naar het oosten van Gambia. Eens kijken wat daar te beleven valt en wat we daar voor zinnige dingen kunnen doen. Over een week hopen we hier weer terug te zijn. Hopelijk lukt het om wat eerder iets van ons te laten horen. Groeten, Herman